Að aflokinni enn einni vinnuhelgi síðan ég byrjaði í leiguakstrinum, var eins og eitthvað innra með mér stigi á bremsurnar. Þessi helgi var með þeim verri, hvað ástand fólks í miðbænum varðaði.  Reytt, slagandi fólk í tættum sparifötum að fljúgast á, grenja, æla, míga og aðhafast fleira óprenthæft, blasti við hvert sem maður leit. Það marraði í glerbrotum undir dekkjunum, og af og til var slegið í bílinn án nokkurrar ástæðu. Fýlan og eymdin sem fylgir ofneyslu vímuefna lá yfir öllu. 

Ég hugsaði, hvað er ég eiginlega að gera hérna? Bíða eftir að keyra einhverja heim, vona að það sé gott fólk sem kemur í bílinn til mín, að það æli ekki út allan bílinn, eða sýni mér einhver leiðindi? 

Ég tók einfaldlega ákvörðun á sunnudagsmorguninn. Að koma mér og syni mínum burt úr þessu mannlega svaði sem hefur eyðilagt miðborg Reykjavíkur á kvöldin og næturnar um helgar.

Við munum flytja á vestfirðina í ágúst. Þar var ég í sveit mörg sumur. Ég virðist hafa fengið gullið sandkorn á milli fellinganna í heilanum, því að mig hefur alltaf langað vestur eftir að sumardvölunum lauk.

Og það er loksins að koma að því.

Það finnst mér sérkennilegt að breska veðurstofan skuli hafa verið sá aðili sem hélt öllu flugi í Evrópu í járnklóm. Einhvern veginn hélt ég að sú íslenska ætti að vera þess vel umkomin að mæla öskufall og hættuna af því.

Það er þá engan veginn við íslenska aðila að sakast þó flugvélar hafi setið kyrrar undanfarið ef ég les þessa frétt rétt.  Það er alveg ágætt, en hvað er eiginlega með blessaða bretana orðið?  Þeir virðast hafa tögl og hagldir í lofti, á láði og á legi, vera í vandræðum með Gordon Brown, eru nýkomnir úr úr afleitum vetri, og eru að eyða tíma í að vera leiðinlegir við okkur .  

	Keflavíkurflugvöllur opinn
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

hefur haft ýmsar óvæntar afleiðingar. Skyndilega stíga þeir tveir menn fram sem mest hafa verið á milli tanna fólks og viðurkenna mistök. Sáu þeir þau mistök fyrst þegar þeir lásu skýrsluna? Sé svo er hún mesta þarfaþing, og greinilega nýtur rannsóknarnefndin trausts. Nú er hins vegar að sjá hvort fleiri lesa skýrsluna og sjá ljósið í kjölfarið. Sjálf hef ég ekki treyst mér til að lesa hana nema stuttar glefsur í senn. Ég held hvort sem er að ég sé ekki nefnd á nafn í henni.

Þessir tveir menn heita því að leggja allt sitt í að greiða sínar skuldir. Ég vona þeirra vegna að einhvern tíma gleymi fólk nöfnum þeirra og að þeir geti horfið hljóðlega í fjöldann til að lifa í ró það sem eftir er.

En málið er bara það að fólk gleymir aldrei hver hefur orðið morðingi, eða hver átti þátt í erfiðleikum þjóðarinnar, hver var glæpon eða stjórnmálamaður. Allt slíkt helst lifandi í munnmælum og sögubókum.

Mannorðið er dýrmætara en nokkur fjársjóður, og ekkert getur keypt það hreint, hafi maður farið illa með það. En til að öðlast frið í sál sinni verður að fyrirgefa og umbera, jafnvel þessum mönnum sem hafa farið svo illa með efnahag okkar. Byrðar haturs og beiskju eru níðþungar og aðeins á herðum þess sem ekki fyrirgefur.

Ég var svo heppin að eiga erindi langleiðina til Þingvalla í kvöld með bandaríska fjölskyldu. Meiningin var að sjá norðurljósin.

Því miður létu þau lítið sjá sig, en tunglið skein glatt og stjörnudýrðin var stórkostleg. Fólkið fann sér snjóskafl og lék sér um stund við snjókast þar til þeim varð kalt.

Þegar við komum að upplýsingaskiltinu um þjóðgarðinn, komum við auga á eldgosið á Fimmvörðuhálsi. Það fór langt með að bæta fyrir norðurljósaskortinn. Það gaus þarna vel, rauðglóandi strókar þeyttust í loft upp. Við góndum góða stund á sjónarspilið alveg heilluð. Þegar maður sér landið sitt og furður þess með augum gestanna, steinhættir maður að taka það sem sjálfsagðan hlut. Þetta eru mögnuð forréttindi að fá að búa á þessu landi.